Waarom gebruiken Japanners een 'gemakzuchtig' Chinees teken dat wij zijn vergeten?

Heb je dit vreemde symbool, 「々」, ooit gezien wanneer je naar Japanse drama's of manga keek?

Het verschijnt vaak in woorden als 「人々」 of 「時々」。De eerste keer dat je het ziet, ben je misschien even in de war: is dit een typefout, of een nieuw internetsymbool?

Eigenlijk is het een 'wonderhulpmiddel voor de gemakzuchtige', de functie ervan is vergelijkbaar met de '+1' die we in chats gebruiken, of het kwadraatsymbool (²) in de wiskunde.

Een 'kopiëren-plakken'-sneltoets

De betekenis van het symbool 「々」 is heel eenvoudig: herhaal het vorige Chinese karakter.

• 人々 (hito-bito) = mensen, verwijst naar 'de mensen'
• 時々 (toki-doki) = keer op keer, verwijst naar 'af en toe', 'soms'
• 日々 (hibi) = dag in dag uit, verwijst naar 'elke dag'

Kijk, het is eigenlijk een 'kopiëren-plakken'-sneltoets die ingebouwd is in de taal zelf. Is dat niet slim?

Wat nog interessanter is, is dat de Japanners het een superleuke bijnaam hebben gegeven: 「ノマ」(noma).

Als je goed naar het symbool 「々」 kijkt, lijkt het dan niet precies op de samengevoegde Katakana-tekens 「ノ」 en 「マ」? Deze bijnaam kan niet toepasselijker zijn.

Het meest bekende, maar toch onbekende 'Chinese karakter'

Maar het meest verrassende is dat dit symbool, dat zo rijk is aan 'Japanse kenmerken', in feite onmiskenbaar 'Chinese makelij' is en een lange geschiedenis kent.

Het vindt zijn oorsprong in het cursieve schrift van Chinese karakters. Het originele karakter is 「仝」 (uitgesproken als 'tóng'), wat 'hetzelfde' betekent. Om sneller te kunnen schrijven, krabbelden oude kalligrafen het karakter 「仝」 cursief neer, waardoor het de vorm van 「々」 kreeg.

Al 3000 jaar geleden, op bronzen voorwerpen uit de Shang-dynastie, verscheen dit gebruik. In inscripties met bijvoorbeeld "子子孙孙" (kinderen en kindskinderen) werden het tweede karakter "子" en "孙" al geschreven als een duplicatieteken.

Inderdaad, dit symbool waarvan we dachten dat het door de Japanners was uitgevonden, is eigenlijk de wijsheid van onze voorouders. Echter, in de latere ontwikkeling heeft het moderne Chinees de gewoonte om karakters direct te herhalen (zoals "人人", "常常"), terwijl het Japans dit efficiënte 'gemaksymbool' heeft behouden en het een officieel onderdeel van de taal is geworden.

Het voelt alsof je ontdekt dat je buurman al honderden jaren een geheim familierecept gebruikt, dat nota bene door jouw eigen overgrootvader is uitgevonden.

Taal is een schatkamer vol paaseieren

De volgende keer dat je 「々」 ziet, weet je dat het geen vreemd symbool is, maar een 'levend fossiel' dat duizenden jaren geschiedenis heeft doorstaan en de Chinese en Japanse culturen met elkaar verbindt.

In de Japanse invoermethode kun je het gemakkelijk vinden door simpelweg onaji (同じ) of dou (同) te typen.

De wereld van taal is zo wonderlijk, vol met zulke onverwachte 'paaseieren'. Achter elk symbool kan een vergeten geschiedenis schuilen, die verschillende culturen met elkaar verbindt. Een nieuwe taal leren is niet alleen het memoriseren van woorden en grammatica, maar vooral het openen van een deur naar het verkennen van onbekende verhalen.

Als je ook gefascineerd bent door deze interculturele verhalen en ernaar verlangt om zonder belemmeringen met mensen over de hele wereld te communiceren, dan kunnen tools zoals Lingogram je misschien helpen. De ingebouwde AI-vertaalfunctie stelt je in staat om met iedereen in je moedertaal te chatten, alsof jullie al jarenlang oude vrienden zijn, en zo gemakkelijk meer culturele geheimen te ontdekken.