Denk je dat taal het grootste obstakel is als je in het buitenland studeert? Fout!

Als veel mensen overwegen om in het buitenland te studeren, horen ze altijd een stemmetje in hun hoofd dat vraagt: "Ben ik daar wel echt geschikt voor?"

We zijn bang dat onze taalvaardigheid niet goed genoeg is, onze persoonlijkheid niet open genoeg is, en vrezen dat we, als een verplante plant, in onbekende grond zullen verwelken. We staan aan de oever, kijken naar de uitgestrekte oceaan van studeren in het buitenland, voelen zowel verlangen als angst, en durven maar niet de sprong te wagen.

Maar wat als ik je vertel dat succesvol studeren in het buitenland nooit afhankelijk is geweest van je Engelse taalvaardigheid, maar van iets heel anders?

Studeren in het buitenland is net als leren zwemmen: het gaat niet om je zwemtechniek, maar om de moed om in het water te springen

Stel je voor: je wilt leren zwemmen in de zee.

Je kunt alle zwemboeken vanbuiten kennen en op het droge je borstcrawl en schoolslag perfect oefenen. Maar zolang je niet in het water durft te springen, zul je het nooit leren.

Studeren in het buitenland is die oceaan, en taalvaardigheid is slechts je zwemtechniek.

De mensen die echt 'ongeschikt' zijn voor studeren in het buitenland, zijn niet degenen met een 'onvolmaakte zwemtechniek', maar zij die aan de oever blijven staan en nooit nat willen worden. Ze zijn bang voor het koude water (cultuurschok), maken zich zorgen dat hun zwemstijl er niet goed uitziet (angst om voor schut te staan), of weten zelfs helemaal niet waarom ze in het water zouden moeten gaan (onduidelijke doelen).

Ze blijven op het comfortabele zandstrand, kijken toe hoe anderen de golven trotseren, leren uiteindelijk niets en komen vol zand thuis.

Degenen die er echt iets aan overhouden, zijn degenen die moedig springen. Ze kunnen zich verslikken in water (iets verkeerds zeggen) of omvergeworpen worden door golven (moeilijkheden tegenkomen), maar juist door keer op keer te spartelen, voelen ze de opwaartse druk van het water, leren ze met de golven te dansen en ontdekken ze uiteindelijk die prachtige, kleurrijke nieuwe wereld onder het wateroppervlak.

Het kernprobleem is dus veranderd. Het is niet "Ben ik wel goed genoeg?", maar "Durf ik de sprong te wagen?"

Hoe verander je van een 'toeschouwer aan de oever' in een 'moedige zwemmer'?

In plaats van een lijst met negatieve labels van 'ongeschiktheid voor studeren in het buitenland' op te sommen, laten we eens kijken hoe een moedige 'zwemmer' denkt.

1. Omarm de golven, in plaats van te klagen over de watertemperatuur

Mensen aan de oever zullen klagen: "Het water is te koud! De golven zijn te hoog! Het is totaal anders dan ons zwembad thuis!" Ze vinden de toiletten in het buitenland vies, het eten ongebruikelijk en de gewoontes van mensen vreemd.

De zwemmer begrijpt echter: Zo is de oceaan nu eenmaal.

Ze verwachten niet dat de oceaan voor hen zal veranderen, maar leren zich aan te passen aan het ritme van de zee. Als de veiligheid slecht is, leren ze zichzelf te beschermen; als ze niet gewend zijn aan het eten, gaan ze naar de Aziatische supermarkt om hun eigen maaltijden te koken. Ze weten dat 'in Rome zijn en doen zoals de Romeinen doen' geen opoffering is, maar de eerste les in overleven in een nieuwe omgeving. Respecteer de regels van deze oceaan, dan kun je er pas echt van genieten.

2. Eerst 'bewegen', dan 'elegantie'

Veel mensen durven geen vreemde taal te spreken, net als dat ze bang zijn dat hun zwemstijl niet goed genoeg is en ze uitgelachen worden. We willen altijd wachten tot onze grammatica en uitspraak perfect zijn voordat we durven spreken, met als resultaat dat we een heel semester lang 'onzichtbaar' zijn in de klas.

Kijk eens naar die klasgenoten uit Zuid-Amerika; zelfs met rommelige grammatica durven ze vol zelfvertrouwen hardop te spreken. Ze zijn als mensen die net in het water zijn gesprongen: ze geven niet om hun houding, maar spartelen gewoon zo hard mogelijk. Het resultaat? Ze maken de snelste vooruitgang.

Onthoud: in de leerzone is 'fouten maken' geen schande, maar de enige weg naar groei. Je doel is niet om op de eerste dag al op Olympisch goudeniveau te zwemmen, maar om eerst in beweging te komen en niet te zinken.

Als je echt bang bent om te spreken, kun je altijd eerst een 'zwemband' zoeken. Zoals een chat-app zoals Intent, waarvan de ingebouwde AI-vertaling in real-time je kan helpen de moed te vinden om eerst met mensen over de hele wereld te communiceren. Het kan je angst voor communicatie wegnemen, en zodra je zelfvertrouwen hebt opgebouwd, kun je de 'zwemband' geleidelijk loslaten en verder zelf zwemmen.

3. Weet naar welk landschap je wilt zwemmen

Sommige mensen studeren in het buitenland alleen maar omdat "iedereen het doet" of "ze hun Engels willen verbeteren". Dit is alsof iemand in de zee springt, maar niet weet waarheen hij moet zwemmen. Hij zal gemakkelijk rondjes draaien op dezelfde plek, zich verloren voelen en uiteindelijk uitgeput terug naar de oever kruipen.

Een slimme zwemmer kent zijn doel al voordat hij in het water gaat.

• "Ik wil mijn Engels verbeteren, zodat ik de nieuwste wetenschappelijke artikelen kan lezen."
• "Ik wil verschillende culturen ervaren om mijn vaste denkpatronen te doorbreken."
• "Ik wil deze graad behalen om na mijn terugkeer in eigen land in een bepaalde sector te kunnen werken."

Een duidelijk doel is je vuurtoren in de uitgestrekte oceaan. Het geeft je de motivatie om door te zetten wanneer je moeilijkheden tegenkomt, en laat je weten dat alles wat je doet je vooruithelpt naar dat droomlandschap.

Je bent niet 'ongeschikt', je hebt alleen een 'besluit' nodig

Uiteindelijk zijn er geen mensen die van nature 'geschikt' of 'ongeschikt' zijn om in het buitenland te studeren.

Studeren in het buitenland is geen toelatingsexamen, maar een uitnodiging tot zelfvernieuwing. Het grootste voordeel ervan is dat het je de kans geeft om alle negatieve beelden die je van jezelf hebt gehad te doorbreken, en een sterkere, flexibelere jij te ontdekken, die je zelf nog niet kende.

Dus, vraag jezelf niet langer: "Ben ik wel geschikt?" Vraag jezelf af: "Wat voor persoon wil ik zijn?"

Als je verlangt naar verandering en ernaar verlangt een bredere wereld te zien, aarzel dan niet langer.

Die oceaan wacht op je.